Hoe weet ik of ik een goede ouder ben?

Op de onderlaag ben jij precies de juiste ouder voor je kind. 

Hoe zou dit perspectief voor je zijn? Wat nu als een kind geboren wordt bij de ouders die het zelf heeft uitgekozen. Ja dan komt er een andere laag bij. Namelijk dat wat ons het leven geeft en dat wat uit ons lichaam vertrekt als we weer gaan.

Wat nu als het kind een wezen is wat kiest voor een leven op aarde. Wat kiest om hier bepaalde lessen te leren. Wat kiest om te groeien. Wat kiest om bepaalde ervaringen op te doen. Daar heb je hele specifieke ouders voor nodig om te zorgen dat dit waar gemaakt wordt. Want dat is wat de ziel van het kind het liefste wil. Dan kiest het kind ouders uit waar hij of zij deze lessen kan leren en zijn eigen kracht kan ontdekken. Waar het wakker kan worden uit de patronen en gedragingen en kan gaan zien wat het geleerd heeft van die ervaringen. Dan wordt het kind verrijkt en kan het iets moois neerzetten in de wereld.

De eigenheid van een kind. 

En hoogstwaarschijnlijk is dit niet het pad wat het kind te lopen heeft volgens het systeem. Het systeem heeft het liefste dat het kind naar school gaat, opleidingen volgt om vervolgens in het systeem te kunnen functioneren binnen de gangbare jobs die er zijn. Maar wat nu als ieder kind uniek is en een eigen unieke gave heeft wat het mag gaan neerzetten in de wereld. Op zijn of haar eigen manier. Een ongebaand pad wat het leven neerlegt voor je voeten en waar je overheen mag lopen. Langs gebeurtenissen, mensen en door ervaringen heen. Dat verrijkt van binnen uit je menszijn. Dan groei je uit tot schoonheid. Door de lessen die je mag leren en waar je aan mag groeien.

Ja, dan ben jij de perfecte ouder voor jou kind om zijn eigen pad te gaan en op de juiste te plek te komen door ervaring. Niet door school, niet door rijtjes stampen, niet door iets te forceren, maar door te leven. In het leven te zijn.  

Goede ouder of liefdevol?

Pfieuw dat is een opluchting. Jij bent hoe dan ook de juiste ouder voor je kind. Ook al maak je in het aardse in jouw ogen fouten, doe je het kind tekort, zie je je eigen patronen opduiken waar je van baalt. Het kan wel is zo zijn dat die pijn en die gevoelens ervoor gaan zorgen dat je kind zich ontwikkelt en gaat voelen wie het werkelijk is. Een prachtig en krachtig wezen wat mag stralen op zijn eigen wijze. Dus wat je ook denkt lieve ouder. Jij bent de juiste ouder. 

Wat jij als ouder te doen hebt.

Dit neemt niet weg dat er een verantwoordelijkheid bij komt kijken. Ja, je kind heeft zijn eigen weg te gaan en daaraan te groeien, maar dit geldt ook voor jou. Doe je dit niet en blijf je bepaalde patronen herhalen die niet liefdevol zijn. Dan ontstaat er pijn, lijden en strijd. Dit gaat overigens niet over schuld, of fout, of boete moeten doen. De meeste mensen hebben geen bewuste intentie om anderen pijn te doen. Vanuit onbewustheid en onwetendheid handelen wij naar wat we kennen, kunnen en wat we als normaal zien. Dit gebeurd. Zo hebben jou ouders je ook die ervaringen gegeven om aan te groeien. Neemt niet weg dat het soms toch pijn doet. Eerlijk zelfonderzoek zoals bijv. je gezin in beeld brengen om te zien wat er speelt op de onderlaag kan je helpen om inzicht te krijgen in wat er nodig is. 

Een voorbeeld, een tiener die naar de middelbare school gaat. 

Je bent puber en gaat voor het eerst naar de middelbare school. Je bent super zenuwachtig en angstig maar laat dit niet zien. Je ouders vinden het de normaalste zaak van de wereld dat jij naar school gaat en iedereen doet het. Daarnaast is iedereen wel een beetje zenuwachtig zo'n eerste dag. Dus je moet je niet aanstellen. De puber gaat met bevende handen en knieën naar school en durft niemand aan te kijken. Ze voelt zich lelijk en dom. De tiener wordt niet gezien in wat zij werkelijk ervaart en waar ze eigenlijk emotionele steun bij nodig heeft. Ze weet zelf ook niet beter. Langzaam ontwikkeld ze een patroon van zichzelf klein maken en zichzelf vooral niet laten zien. 

De ouders hebben nooit gewild dat het zo ging. Ze zien het gebeuren bij hun dochter en dat doet pijn, maar kunnen het niet helemaal begrijpen. Zij wilden er zijn, maar wisten niet van deze ervaring. Zij waren onbewust. Ze zagen het niet helder, voelden niet aan wat ze nodig had en konden er niet voor haar zijn. Ook al wilden ze dat met heel hun hart wel. 

Dus wat is van belang? Bewustwording. 

Wakker worden voor wat er werkelijk speelt. Allereerst in jezelf. Gaan zien wat je hebt meegemaakt en wat je daarvan mocht leren. Door angst te ervaren, ga je ontdekken hoe je op jezelf kan vertrouwen, door uit verbinding te zijn geweest ga je ontdekken hoe je in verbinding kunt zijn, door zelfafwijzing ga je in beweging komen om te leren van jezelf te houden. Zie je de schoonheid hiervan? Door de pijn komen we in beweging.

Wat jij als ouder te doen hebt is emotioneel volwassen worden en gaan leren hoe jij je eigen proces kan navigeren. Leren van en met je kind. Want je kind zal precies op de pijnpunten drukken die nog aanwezig zijn. Zodat ook jij kunt groeien. Ze leren je liefde kennen, steun geven, oprechte aandacht geven. Want kinderen hebben direct door als je iets doet, maar het niet bent. Zij geven jou richting op jou pad. Door te kijken: wat laat mijn kind mij zien? Wat mag ik ontdekken? Waar mag ik nog in groeien? Welke pijn komt er naar boven? Niet omdat je het fout doet, maar omdat dit de essentie van het leven is. Jezelf verrijken door het op doen van ervaringen.

Het gaat over wie je als ouder bent en niet wat je doet

Het gaat dus niet over de dingen die je doet voor je kind, maar veel meer over wie je bent. Zeggen dat je van je kind houd, maar misschien voel je het niet in je lichaam omdat er teveel pijn opgeslagen zit. Vragen of je kind normaal wil doen, maar diep van binnen niet geloven in je eigen grenzen waardoor het niet overkomt. Doen alsof je gelukkig en blij bent en niet laten zien dat je van binnen ongelukkig bent en verdriet hebt. Dat maakt verwarring bij kinderen.

Dus wat je te doen hebt lieve ouder is zijn zoals je bent, met alles wat daarbij komt en daar eerlijk over zijn. En als we afgesloten zijn dan kan het knap lastig zijn. Want dan zien we het nog niet en voelen we het niet. We zijn als mensheid zover afgedreven van onszelf dat we vergeten zijn wat we zijn. Een liefdevolle, zachte aanwezigheid die er altijd is. 

Wat is daarvoor nodig? Allereerst leren om aanwezig te zijn bij jezelf. Jezelf en je delen niet afwijzen maar alles omarmen wat er is en daarvan leren. Met een zachte blik en liefdevolle ogen. Dit kun je trainen net als een spier. Zo bouw je aan jezelf als fundament. Wat helpt?

• Inzicht krijgen in de delen waar je uit bestaat

• Durven toelaten van alle delen en niks buiten sluiten

• Opnieuw leren om in je lijf te zijn en te voelen

• Gaan ervaren dat er een aanwezigheid is die niet veranderd en er altijd voor je is

• Vanuit de waarnemer gaan kijken naar jezelf je patronen, gedragingen, overtuigingen en rollen. 

Ga zijn wie je bent en met alles wat er in je leeft. Als jij dit doet geef je je kind toestemming dit zelfde te doen. Dan mag het kind zichzelf zijn, onvoorwaardelijk. En dan kan het zijn eigenheid vinden en volgen. En gaan jullie op pad als reisgenoten. Kijk hier voor de trainingen.

Lots of love,

Lotte