Van angstig kind naar zelfvertrouwen, wat jij kunt doen als ouder.

Toen ik jong was, was ik al bang aangelegd. Ik durfde niet zomaar iemand aan te spreken of te betalen in een winkel. Ik treuzelde en bleef mezelf tegen houden. Vaak was het dan mijn jongere zusje die het wel durfde en het deed. Zo raakte ik nog meer teleurgesteld in mezelf. Waarom kon zij het wel makkelijk en ik niet? Ik was toch de oudste? Ik trok me nog meer terug en zetten geen stap naar buiten. De ander was me vaak voor. Voor mij was het een uitdaging, voor de ander een gemak. Ik schaamde me. En zo ook nu ik volwassen ben zie ik dit patroon. Als je het niet aan gaat, mag proberen op je eigen manier en kan leren van hoe t gaat groeit je vertrouwen niet. Je voelt enkel de overtuiging: zie je wel ik kan het niet.

Een boodschap van een kind

Lieve pappa en mamma, ja, misschien ben ik bang om iets te doen, maar je helpt me niet om het voor me te doen. Dan bevestig je enkel de overtuiging: 'Zie je wel ze denken dat ik het niet kan' en mijn teleurstelling in mezelf zal groeien. Ik wil het leren, want dat is goed voor mij. Maar van binnen ben ik bang en heb ik iemand nodig die naast me staat en me aanmoedigt het toch te doen. Dan kan ik gaan geloven in: Ja, ik vind het spannend, maar ik mag leren en als ik het doe komt het toch goed. Ook al gaat het niet perfect en kost het moeite. Ik weet dan er is geen goed of fout, enkel een ervaring. Ik heb het nodig dat je bij me bent, zodat ik me veilig kan voelen om de stap te zetten. Zo geef je me vertrouwen. Maar dan heb ik wel ruimte nodig mam en pap om het zelf te doen. Op mijn tempo en mijn manier. Die is misschien anders dan die van jou. Kun je op je handen zitten, mam of pap, en er zijn? Zodat ik je aanmoediging voel en je steun. Aanwezig zijn. Laten voelen dat je er bent, dat het veilig is om de stap te zetten en dat ik het mag proberen. De ervaring op mag doen dat het leuk is ook al is het spannend. Lieve pap en lieve mam, hoe jij met mij omgaat, leert mij hoe ik met mezelf omga. Niet alleen door wat je doet, maar juist door wat je me laat voelen. 

Emotioneel volwassen worden

Nu ik volwassen ben zie ik het patroon terug in mijn relatie. Voor hem zijn dingen vanzelfsprekend, voor mij een uitdaging. Navigeren in het aardse leven is altijd een uitdaging geweest. Mijn tactiek? Vermijden. Het niet aangaan. Nu ik volwassen ben zie ik de keuze. Ahhh ja de keuze om het anders te doen. Wat een verademing. Ook al is mijn eerste reactie angst. Ik zie mijn innerlijk kind reageren: ik durf niet, ik ben bang, de paniek in haar buik, zoekend naar veiligheid en steun. Ik weet nu wat ik kan doen. Omdat ik heb geleerd hoe ik er voor mezelf kan zijn, hoe ik kan zien wat er speelt en hoe ik dit kan doorleven zodat het kan veranderen. En ik zeg haar: je mag dit voelen, neem je tijd, adem. Ik ben er. En dan wordt het rustig en staat ze dapper op om toch de stap te zetten. Wetende dat ik haar opvang. Zo groeit ze alsnog op... 

Zie de weerspiegeling

Zo heeft ieder van ons delen die niet zijn opgegroeid. Deze delen gaan herkennen en leren om nu wel voor jezelf te zorgen, helpt. Het opent deuren naar geluk en nieuwe keuzes. Het volgen van wat je echt wilt in plaats van jezelf tegen laten houden door angst. Want als je eerlijk bent: is dat wat je kind ervaart misschien ook iets wat in jou heeft geleefd toen je klein was? Een vergeten gevoel. Een herinnering die nu boven drijft. Als je er even bij stil staat. Van jezelf toen je klein was en angstig om iets aan te gaan. Een herinnering van jou die zoekt naar steun, aanmoediging, veiligheid... 

Daarom geloof ik in een vorm van ondersteuning waarin jij leert over het menszijn. Want hoe doe je dat in godsnaam? Mens zijn. Ik heb het niet geleerd op school en jij? 

Groei jezelf op

Jezelf helpen opgroeien leert je ook gelijk hoe je er kan zijn voor je kind. Niet door te doen, maar er echt zijn. Aanwezig, voelend wat je kind nodig hebt, vanuit vertrouwen en rust. Omdat jij hebt geleerd om voor jezelf te zorgen. Omdat jij hebt gewerkt aan een nieuwe levenshouding en een andere kijk. Die ervaring maakt je rijker. Omdat jij het bent. Jij bent het die je kind nodig heeft, maar dan moet jij er wel zijn. En dan bedoel ik niet letterlijk, maar met je volledige aandacht en liefde. Allereerst bij jezelf. Want als jij nog wegrent voor je pijn, angsten en innerlijke kind staat dat tussen jou en de ander. En dan herhaal je dit patroon (onbewust) bij het kind. 

Maar ik ben er toch? 

Soms zitten we zo in ons hoofd of weten we niet dat het ook anders kan. Het ontgaat aan onze aandacht. We voelen niet en we zien het niet. Het zijn net deuren die je weer kunt openen. Zo was ik mezelf er jarenlang niet van bewust hoe vast mijn lijf zat. Ik dacht dat het zo hoorde. Koud, gespannen en in een vaste vorm. Pas na lichaamswerk, opstellingen en yoga begon ik te voelen dat het anders kon. Ik kreeg een nieuwe ervaring dat het kon stromen in mijn lichaam. Wow ik wist niet dat dit kon en ik wist niet dat ik zo uit verbinding was met mezelf. En dat is het. We weten het niet en denken dat onze staat van zijn normaal is. Totdat we een nieuwe ervaring op doen en we gaan zien, voelen & ervaren dat het ook anders kan. 

Samen (op)groeien?!